از زمانی که کائو پیشنهاد کرد که از فیبرهای نوری می توان برای انتقال ارتباطات استفاده کرد، فناوری ارتباطات نوری همراه با فیبرهای نوری شکوفا شد و جهان را متحول کرد.می توان گفت که فیبر نوری سنگ بنای فناوری ارتباطات نوری است و تقریباً تمام فناوری های انتقال نوری اکنون به فیبر نوری به عنوان یک رسانه انتقال نیاز دارند.
در حال حاضر، انواع مختلفی از فیبرهای نوری در صنعت برای سناریوهای استفاده مختلف توسعه داده شده است، اما همگی دارای کاستی های متفاوتی هستند که در نتیجه عمومیت ضعیفی دارند.
فیبرهای نوری که در حال حاضر برای انتقال سیستم WDM استفاده می شوند عمدتاً فیبرهای تک حالته مانند G.652، G.655، G.653 و G.654 هستند.
● فیبر G.652 در جهت انتقال منسجم به دلیل تلفات انتقال و خصوصیات غیرخطی محدود شده است.
● فیبر G.655 به دلیل پراکندگی فیبر کوچک و سطح مقطع موثر کوچک اثر غیرخطی قوی دارد و فاصله انتقال تنها 60٪ از فاصله G.652 است.
● فیبر G.653 به دلیل اختلاط چهار موجی، تداخل غیرخطی جدی بین کانال‌های سیستم DWDM دارد و توان ورودی فیبر کم است، که برای انتقال WDM چند کاناله بالای 2.5G مفید نیست.
● فیبر G.654 به دلیل تداخل چند نوری حالت های درجه بالا تاثیر زیادی بر انتقال سیستم خواهد داشت و در عین حال نمی تواند الزامات گسترش انتقال آینده به باندهای S، E و O را برآورده کند.
فقدان عملکرد فیبرهای نوری اصلی در بازار فعلی نیز این صنعت را مجبور می کند تا در اسرع وقت در فناوری نسل جدید فیبر نوری پیشرفت کند.LEE، برنامه‌ریز فنی ارشد خط تولید نوری شرکت کابل شنژن آیکستون، نسل بعدی بینایی فیبر نوری را به عنوان یکی از 9 چالش اصلی پیش روی فناوری‌های کلیدی ارتباطات نوری در دهه آینده در نظر می‌گیرد.او معتقد است که برای برآوردن نیازهای فاصله ثابت و ظرفیت دو برابر شدن و رعایت قانون نور مور در توسعه صنعت تقسیم طول موج، نسل بعدی فیبرهای نوری باید دارای ویژگی های زیر باشد: اول، کارایی بالا، تلفات ذاتی کم و مقاومت در برابر اثرات غیرخطی قابلیت قوی.دوم ظرفیت بزرگی است که طیف کامل یا گسترده‌تر موجود را پوشش می‌دهد.سوم هزینه کم است، می تواند مهندسی شود، از جمله: آسان برای ساخت، هزینه باید قابل مقایسه یا نزدیک به فیبر G.652، آسان برای استقرار و آسان برای نگهداری.
LEE پیشنهاد کرد که جهت‌گیری‌های تحقیقاتی فنی آینده باید شامل الیاف هسته توخالی، الیاف SDM و غیره باشد، اما نه محدود به آن.
پروژه های تجاری فرود آمد، فیبر SDM به یک پیشرفت بزرگ دست یافت
برای صنعت ارتباطات نوری، فیبر توخالی و فیبر SDM دیگر مفهوم جدیدی نیستند.
در اوایل سال 1979، طرح مشابهی از فیبر SDM در صنعت ظاهر شد و در سال 1995، انتقال سیگنال نوری 1 گیگابیت بر ثانیه در فاصله 1 کیلومتری با موفقیت انجام شد.تا سال 2012، فیبر SDM زمانی تبدیل به یک نقطه داغ در صنعت شد.در این زمان، سطح برنامه به 305 ترابیت در ثانیه انتقال در 10 کیلومتر رسیده است.صنعت عموماً آن را تنها راه غلبه بر محدودیت معطر فیبر تک حالته می داند.
در سال‌های اخیر، با تسریع روند تجاری فیبر نوری SDM و افزایش پروژه‌های تجاری، این محصول زمانی درهم شکسته دوباره در دید مردم ظاهر شده است.گوگل در تکمیل استقرار و آزمایش اولین کابل زیردریایی 12 جفت فیبر طراحی شده با فناوری SDM، سیستم کابلی زیردریایی دونانت، پیشتاز شد و ظرفیت انتقال آن در اقیانوس اطلس را به رکورد 307.2 ترابیت بر ثانیه رساند که آن نیز SDM است.اولین کاربرد این فناوری در بازار.فناوری SDM هر جفت فیبر را قادر می‌سازد تا با قدرت نوری کمتر و نسبت سیگنال به نویز کمتری کار کند.
محققان این پروژه گفتند که کابل زیردریایی با استفاده از فناوری SDM مسیر توسعه آینده است و فناوری SDM باعث می شود کابل زیردریایی ظرفیت بیشتری داشته باشد.در حالی که کابل‌های زیردریایی سنتی به لیزرهای اختصاصی برای هر جفت فیبر برای تقویت سیگنال نوری در طول کابل متکی هستند، SDM به لیزر پمپ و اپتیک‌های مربوطه اجازه می‌دهد بین چندین جفت فیبر به اشتراک گذاشته شود.
علاوه بر گوگل، غول های اینترنتی دیگری مانند فیس بوک و مایکروسافت نیز به این فناوری علاقه مند هستند و نوکیا به شدت SDM را تبلیغ کرده و آن را تنها راه آینده انتقال نوری می داند.